Ik werk als projectleider Kwaliteit en Innovatie (KEI) en ben senior stafmedewerker voor  Gerechtshof Amsterdam & Gerechtshof Den Haag. In de afgelopen jaren zijn mijn werkzaamheden van een naar twee gerechtshoven uitgebreid. Het is een veeleisende werkomgeving die veel van mijn stevigheid vraagt. 

Binnen mijn werk beweeg ik me als solist tussen partijen en moet mensen bij elkaar zien te krijgen, krachten bundelen, visies zien te verenigen.

Dat is een positie waarin ik goed gedij, een rol die ik maar al te goed ken van vroeger, maar het maakt me soms meer tot een loner dan ik wil. Op die momenten ervaar ik het werk als eenzaam en zwaar. Daar komt bij dat ik streng ben voor mezelf en perfectionistisch ingesteld, ik neem veel verantwoordelijkheid op me en vraag liever niet om hulp. 

Ik moet aan een hoop voorwaarden voldoen voor ik er mag zijn van mijzelf. Alsof ik mijn bestaansrecht voortdurend moet bewijzen. De optelsom hiervan is dat de werkdruk behoorlijk hoog kan oplopen met het gevaar dat overleven een manier van leven wordt. Het was mijn wens om daarin iets te veranderen.

Dit is voor mij de aanleiding geweest om Huib als coach in te schakelen. Een doel was om meer achter mijzelf  te staan en met meer coulance naar mijzelf te kijken. Huib nuanceerde dat tot 'meer in mijzelf komen te staan.' We spraken af dat we elkaar om en nabij acht keer zouden spreken. Ik heb in mijn leven wel andere coachings trajecten doorlopen, waarin meestal met me mee werd gepraat. Huib echter stelde schurende vragen en spaarde me niet. Wat ik prettig vind aan Huib's manier van coaching is de balans tussen enerzijds de gravende gesprekken op persoonlijk vlak en anderzijds om de nieuwe inzichten die daaruit voortvloeien ook meteen instrumenteel te maken. Concreet betekende dat, dat Huib en ik bepaalde gesprekken, die zich in mijn werk-agenda aankondigden en waar ik tegenop zag, samen of met een acteur gingen oefenen. Op de dag zelf stuurde Huib me dan een app om te vragen hoe het was gegaan. Die betrokkenheid van Huib is bijzonder. Op andere momenten liet hij me weer tamelijk abrupt 'aan mijn lot over', waardoor ik zag dat ik het op eigen kracht ook prima aan kon. Wat ik merk is dat het niet alleen voor mijzelf maar ook voor anderen prettig is wanneer ik niet alles in mijn eentje probeer te dragen maar om hulp vraag. Het mes snijdt aan twee kanten, het geeft meer ruimte voor verbinding met anderen en mijn werkdruk loopt minder hoog op.

Ik ben tevreden, omdat ik voel dat ik een stap verder ben gekomen. Dat ik bereid ben geweest om in een voor mij oncomfortabele positie te stappen, dat ik dit ben aangegaan.

Met dank aan Huib voor zijn begeleiding en nabijheid. 

Nicole van Weringh

Tekst geschreven door Jannie Regnerus nav een telefonisch interview.