Ik werk in een groot familiebedrijf en heb een paar jaar geleden de directeursfunctie van mijn vader overgenomen. Zoiets is met het zetten van een paar handtekeningen niet meteen een gelopen race. Het kost tijd voor de vader om te leren loslaten en tijd voor de zoon om de nieuwe positie in te nemen. 

Binnen onze branche ken ik veel familiebedrijven en ik weet dat die overnames niet altijd vlekkeloos verlopen. Bij ons was dat niet anders.

Twee jaar geleden, in de aanloop naar Kerst ging het mis. Ik kreeg een conflict met mijn vader dat zo hoog opliep dat we de feestdagen dat jaar niet samen vierden. Dat raakte me diep. Hier drong het zakelijke wel heel erg pijnlijk door in mijn privéleven. Het dwong me om er dieper over na te denken en ik realiseerde me dat ik min of meer overspannen was.

Dat is deels ontstaan door mijn perfectionisme. Ik leg de lat hoog en trek daardoor veel werk naar mezelf toe. Andere mensen nemen daardoor zelf steeds minder initiatief. Blijkbaar kon ik toen mijn wensen en verwachtingen nog niet goed naar mijn personeel toe vertalen. Ik ging alles zelf doen en de druk werd steeds groter. Wat me daarnaast parten speelde was de klassieke valkuil, als zoon wil je graag de goedkeuring en waardering van je vader, maar mijn vader gaf me zelden uit zichzelf een compliment. Als hij het al deed was dat omdat ik er zelf naar had moeten hengelen. Over emoties werd nooit gesproken. Ik twijfelde aan mezelf en dacht dat ik het nooit goed deed. Dat alles bij elkaar bracht me in een negatieve spiraal. 'Mijn emmer' raakte steeds wat voller. Die Kerst was het dieptepunt. Er moest iets gebeuren.

Toen een vriend me vertelde dat hij zich door Huib heeft laten coachen dacht ik, als iemand zoals hij zich heeft laten coachen, dan ga ik het ook doen. Die vriend heeft ook een hoge functie en zijn verhaal deed me inzien dat coaching geen zwaktebod is maar een diepte-investering in jezelf en in je potentieel.

Huib heeft me binnen de kortste keren weer greep op mijzelf en op mijn werk terug gegeven. Zo kon alles in het bedrijf toch gewoon verder gaan. Wat me aan Huib's werkwijze bevalt is dat hij een natuurlijke autoriteit uitstraalt wat het voor mij gemakkelijker maakt om dingen van hem aan te nemen. Hij is integer, Huib is de enige mens aan wie ik zoveel over mezelf heb durven vertellen. Hij luistert goed en is nooit veroordelend. Wat ik bijzonder vond was dat ik kon zien dat hij werd geraakt door wat ik vertelde, hij kan zich goed inleven en toonde compassie.

Gedurende het coachingstraject heb ik geleerd om mezelf te accepteren. Want natuurlijk ben ik in feite niet veranderd. De grootste les die ik heb geleerd is dat het gedrag wat ik vertoon bij mij hoort en dat ik ermee om moet leren gaan. Twee jaar geleden dacht ik daar heel anders over, toen zag ik het als “slecht gedrag”, wat ik zo snel mogelijk uit mijn systeem moest zien te bannen. Nu weet ik dat zoiets onmogelijk is en dat ik er juist mee moet zien te dealen. Ik weet nu dat ik het ook kan gebruiken, door het om te keren en het in te zetten als een kracht, in plaats van het te beschouwen als een zwakte.

Twee jaar geleden had ik alleen nog maar oog voor tegenslagen, ik kon het goede niet meer zien en had weinig plezier in mijn werk. Nu kijk ik daar gelukkig anders tegenaan. Ik ben er beter in geworden om naar mijn personeel toe mijn verwachtingen uit te spreken en heldere doelen te stellen en afspraken te maken. Zo groei ik steeds meer in mijn rol als directeur.

Het volgende motto vat de ontwikkeling in mijn proces goed samen; Wees blij met wie je bent, wees niet te hard voor jezelf, blijf praten met je sparringpartners, verander jezelf niet, maar leer er mee omgaan!

Tekst door Jannie Regnerus naar aanleiding van een telefonisch interview